E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 05:48:46

Kiedy zasypiam, widzę szpulę czasu,
która napędza wskazówki cierpienia.
Myślami krążę wokół snów zawiasów,
by uleczyły duszy skaleczenia.
 
Niegdyś mawiano: rychło się zagoi,
przestanie boleć przy weselnym stole.
Dziś jest inaczej, krew na cudzej dłoni,
plami sumienie i ciała pokorę.
 
Rany zadane słowem przyjaciela,
nigdy nie znikną, nie przestaną jątrzyć.
Są cierniem w sercu, który łzy spopiela.
Kneblują usta i ciemiężą oczy.
 
Czy warto bratu podać szklankę wody,
kiedy w zamyśle wbija w plecy ostrze
A może lepiej rzucić mu pod nogi
odwet za krzywdę, obosieczną burzę.
 
Albo poczekać, aż wszystko przycichnie,
by zajaśniało słońca uzdrowienie.
Wówczas na niebie zrobi się błękitnie,
człowiek poczuje ulgę i wytchnienie.
 


Kasia Dominik
zdj. Pixabay