E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

  
Złóż swój bagaż,
niech przestanie ranić.
Coraz wyżej klamka,
drzwi obce.
 
Biegniesz do mamy i ojca,
oddajesz im żale -
żeby po chwili wrócić
mówiąc o spotkaniu.
 
Tu zdziwienie,
lecz coraz mniej pytań,
wyjaśnień,
tłumaczeń minuty – godziny.
 
Niczym dziecko skarcone
zalewasz się łzami,
nie rozumiesz
naszych i swoich zachowań.
 
A ja wierzę,
że w tym zagubieniu
usłyszysz - kocham
nic się nie zmieni.
 
Coraz dalej i dalej
pędzą Twoje myśli.
Podaj dłoń,
przytul
 
i powiedz kochana,
że jeszcze pamiętasz
imię moje, twarz - chociaż głos.

autor: Jadwiga Bujak – Pisarek