E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 10:00:57

Przy samotnej mogile stoi ramię krzyża,
drzewa szumią wspomnieniami za życia,
łzy Anioła Śmierci roszą czoło dziecka,
klęczącego przy wezgłowiu ojca.
 
Alejami smutku płynie ulotna pamięć,
w drżących dłoniach skrywane lico,
rozgląda się za ukochanym cieniem,
pustka i smutek poniewierają myślami.
 
Błoga cisza spuściła kirową zasłonę,
wiatr rozwiał płatki zasuszonej róży,
wskazówki nie drgnęły z piętnastej,
a ja wciąż nasłuchuję twoich kroków
[Tato]!
 
Bez ciebie jestem wybrakowana,
pusta jak bezdźwięczny dzwon.
Pod kopułą nieba modląc się sobą,
gasnę na horyzoncie oddechu.
 
Ciepło twojej obecności zasnęło
w zimnym grobie pod filarem dębu.
Czy jeszcze kiedyś porozmawiamy,
jak wówczas spacerując po Gubałówce
[Tato]?
 
Kolejne lata ulatują z kalendarza,
zapalają się karbidowe perełki Oriona,
w szepcie litanii usta milczą tęsknotą,
łuną płaczącego płomienia mieni się noc.
 
A ja [Tato] już nie śpię ufnością dziecka,
piszę wiersze w przemilczanych słowach.
 
Kasia Dominik