E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 10:06:57

Śniłeś mi się wnusiu, nosiłeś kaczuszkę  w koszyczku – nagle obraz się rozmazał 
i całkiem zbladł.
Najtrudniej jest pogrzebać  żywcem co drogie i bliskie – serce nie przestaje łkać. 
Umknąłeś gdzieś w daleki świat. Marzenia zwiędły, ból ściska w piersi i nie da się skryć.
 
Nie odbierajcie ojcu dzieci -
oni już nigdy nie będą sobą.
Serca zranione kołaczą
zimne  jak głaz.
Historia lubi się powtarzać?
 
Przyjedź, zanim morze
zabarwi się na różowo,
i falą powróci na brzeg.
Zanim jacht ukaże się
na horyzoncie - bielutki
jak pierwszy śnieg.
 
Drzemie miasto w tęsknocie
za chłopcami dwoma – wiatr
obija się o smutny dzwon.
Nie budź dzieciny nad ranem –
przytul i pozwól  śnić.
Niech spełnia marzenia we śnie,
wraz z nimi odczuwaj ten smak.
 
Daj pociechę i swobodne życie.
Nie zamykaj przed sobą –
nie gnęb powodzią skarg.
Niech ustanie szloch niezgody -
nikt już nie zdoła rozweselić buzi,
gdy osiądzie smutek od wczesnych lat.
 
/mojemu synowi i  wnuczętom/
 
13.04.2019.
©BaMa
Zdjęcie : Pinterest
 
https://www.youtube.com/watch?v=CEy4IzyBFAc