E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 12:53:06

 
/śp. bratu Markowi/
 
Pomarańczowe liście podgrzewają dłonie,
zamiast ciebie całuje mnie wiatr.
Jedyne zdjęcie, które widzę codziennie
budzi westchnienia o tym i o owym.
 
To była śmierć ze skrzywioną twarzą
na twardym bruku - bez sentymentów
i konsekwencji. Takie przechodzenie
z jesieni do wieczności.
 
Utkwiłeś między niebem a wrzosem.
Tak bardzo  bałeś się głębokiej wody,
a jednak wsiadłeś do łódki, kiedy zapadła się ziemia.
Płyniesz w kierunku odwrotnym.
 
Piszę ten wiersz na podobieństwo profilu
z przerażonym spojrzeniem – czekasz cierpliwie,
aż historia połknie wszystkie kłamstwa,
albo prawda wróci do źródła.
 
Raz szedłeś aleją mi naprzeciw
wśród starych, angielskich drzew
(poznałam po pieprzyku pod okiem)
 - byłeś taki naturalny i milczący.
Zatrzymałam ten moment w poezji.
 
17 października 2016.
©BaMa

https://www.youtube.com/watch?v=eyaT2Hk3sCc