E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 17:32:02

Leć liściu leć…
Liść o szczęściu śpiewa,  spadając z drzewa.
 
Oto ja, matka frasobliwa.
Boję się wyrazu na twojej twarzy -
mojej nie musisz się obawiać.
 
Usnął i wcale nie jest ciekawy Nieba -
raniony w serce, gdyż  bez pamięci kochał.
Dusza z samej głębi  łka najsmutniejsza.
 
Pokorny i cichy, nie ważąc się wyjść z cienia.
Stał jak dziecko i spuszczone miał powieki -
strzegł iskry, by nie uleciała?
 
Śmiejcie się, śmiejcie niewdzięczne żony i kochanki.
Tyle w was winy, że nie śmiem nazwać po imieniu.
Zamyśliłam się nad światem pomylonym.
 
Zgryzoty raz rozpoczęte nigdy się nie kończą.
Sycą się, żują i plują - raz po raz ucztują.
Za innych lekkie obyczaje, mam zginąć w burzy?
 
O smutku ciemny, jak źrenica morskiego oka -
twa nadgorliwość  nie pozwala  oddychać.
Zziębnięte masz usta i podobne do Boga.
 
_________________________
19 stycznia 2016.
©BaMa
Fot. www.tetex.com.pl