E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 08:40:47

Tak, tak - rudy to moja natura.
Kiedyś byłam bardziej zagraniczna
z różową szminkach na ustach.
 
Mogłabym się pięknie uśmiechać,
gdybym płakała ze szczęścia.
Jestem  kobietą upadłą we wrzosach,
 
a pan proszę pana - za dużo zadaje  pytań
no i zatapia tę swoją ciekawość …
coraz głębiej, aż za żebra.
 
Mógłby mnie pan jeszcze rozkochać -
jesienne liście  zaplątać we włosach.
Przytulić bezwstydnie do drzewa.
 
Ukrywam swe myśli między wierszami,
gdyż  nie trzeba  mi wiele  do szaleństwa –
 jedynie serce i dwa  skrzydła.
 
Już zaocznie stygnie horyzont -
gaśnie płomień słońca pod powieką.
Jeszcze pulsują skronie, drgają cienie.
 
Gorzko pachną trawy suche –
nie czas żałować okruszków,
kiedy wychodzi pan puentą.
 
 
08-09-2015.
©BaMa