E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

 
                           Ach, jak mi smutno! Mój anioł mnie rzucił, 
                           W daleki odbiegł świat 
                           I próżno wzywam, ażeby mi zwrócił 
                           Zabrany marzeń kwiat. A.A. 
 
Żegnajcie poranki  w motylim  trzepocie
i te miejsca  już prawie niewidoczne.
Tonie oddech w dłoni łódkach,
serce zmienia kształt .
 
Ty nic nie wiesz mały emigrancie,
który znikasz w białych chmurach,
jaki sen miałam piękny, sen jeden
z niewielu.
 
Puste, porzucone podwórko
a ja wciąż biegam na pomoc,
na niewołanie wasze -
tylko, że ślady są pojedyncze.
 
8 lipca 2015.
(c)BaMa