Artykuł: Odszedłeś sobie tak cicho i pomalutku, kiedy na ziemi budziło się życie

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Wybieramy wiersz miesiąca♦Urodziny Teresy Tomys♦Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦

Jul 30

2014

Odszedłeś sobie tak cicho i pomalutku, kiedy na ziemi budziło się życie

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 05:55:40

Witaj tatku w złotym zaciszu,
z cieniem klonu na ścieżce.
Ciągle żyję twoją miłością,
której od kilku lat już nie ma.
I tak przyszło mi samotnie żyć
w tęsknocie nieutulonej.

Dzisiaj ci donoszę,
o drwiącej ze mnie gromadzie
i o tym, że masz prawnuka,
którego nie widuję.
Potknęłam się o niejeden kamień,
lecz żalu do Boga mieć nie mogę,
że piętnem śmierci nas naznaczył.

Wszystko zmierza do swojej
mety – wierzę, że dotarłeś
do niebieskiej wierzei,
za dobrodziejstw twoich krocie.

Zostawiłeś swój dobytek,
który dzieci trwonią.
Las pod Hurczem wycięli
do ostatniego pniaka,
przez buczynę biegnie teraz droga,
a na wroniej górze lądują samoloty.

Odlatują i wracają jaskółki, życie się panoszy
na ziemi, o którą walczyłeś od Lenino,
aż po Berlin - ponad wszystko ukochałeś.
Będąc jej pielgrzymem zostałeś pokonany.

2 marca 2013.
®BaMa

https://www.youtube.com/watch?v=kSuvJVTr7UM
Zdj. Znaleziono na thegraphicsfairy.com

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Barbara Mazurkiewicz