E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 17:58:48

Tylko pamięć odtworzy najdoskonalej, to co zapomniane.
Lata siedemdziesiąte moje życie toczyły torem, między punktem K i L.
 
Na szybach dworca mróz
strugał kwiaty. Skrzypiące
drzwi – raz po raz wybuchały
parą. Wędrowały bez głów pikowane kurtki.
 
Brnęłam obrzeżami miasta, panowała biel i głęboka cisza.
Śnieg mienił się kryształkami w świetle wschodzącej pełni.
– Ależ się obnażył bezwstydnik powiedziałam z  uśmiechem, wpadając w kolejną zaległą zaspę. Tej zimy napadało śniegu bez miary.
 
Wybiegł pies naprzeciw, na drogę
tliło się światło
w krużganku. Dojrzał chleb
w dzieży, dom pachniał
szczęściem.
 
Ponieważ mama miała pełne dłonie ciepła, nawet zima nie chciała w porę odejść – trzymała się zasad między łąką, a podziemnym przejściem.
 
2 grudnia 2013.
®BaMa
 
https://www.youtube.com/watch?v=vxWK4450G1Y